Blijf jij meedraaien in deze ratrace?

In mijn boek ‘Hoe doen die andere mama’s dat toch?’ pleit ik voor een maatschappij (en dan vooral voor een manier van werken) die meer in lijn ligt met onze natuur en onze natuurlijke manier van opvoeden. Wat nu helaas het geval niet is. Psycholoog en auteur Lies Clerx omschrijft dit als volgt: “Er wordt van jou als mama verwacht dat je fulltime werkt alsof je geen kinderen hebt en fulltime moedert alsof je geen werk hebt”.
En psychiater Dirk de Wachter legt dit dan weer uit aan de hand van een mooie metafoor, namelijk die van de speedboot: “Die speedboot vaart heel snel, en vooraan staan blitse jongens in dure pakken met hun haren in de wind magnumflessen champagne leeg te spuiten, terwijl hun mooie vrouwen kirren van plezier. Maar achteraan vallen mensen uit de boot, omdat het zo snel gaat en er geen relingen zijn. Door het geraas horen de succesboys dat niet. En achter die speedpoot varen wij, de psychiaters en de psychologen, in rubberbootjes. Wij vissen de overboord gevallen sukkelaars op en geven ze droge kleren.”

Deze manier van leven en werken, die ratrace, is voor veel mensen niet langer houdbaar. En dan heb ik het niet enkel over mama’s. Ik zie in mijn praktijk dat veel mensen het moeilijk hebben met die ratrace. We hebben het gevoel dat die ratrace een vaststaande realiteit is waar we niet uit kunnen stappen. En wanneer we ons minder voelen, moeten we onszelf maar even oplappen zodat we weer snel meekunnen in deze maatschappij van nog harder werken (en nog beter moederen).
Maar is dit wel zo? Moeten we hier wel effectief in blijven meedraaien? Hoe vaststaand is deze maatschappij echt? En moeten we ons wel blijven aanpassen om in deze maatschappij te kunnen meedraaien? Wordt het niet eens tijd dat we het omdraaien, dat we de maatschappij (incl. onze manier van werken) zo zouden vormgeven zodat dit beter aansluit bij onze behoeften (en die van onze kinderen)?

Ze zijn er, ik zie ze steeds vaker, mensen (en dan vaak mama’s) die ervoor kiezen om niet langer mee te draaien in deze ratrace. Die vertrekken vanuit hun eigen behoeften (en die van hun gezin) en hun leven en werken zo inrichten zodat dit hier beter bij aansluit. De omgekeerde beweging dus. Vertrekken vanuit de eigen behoeften in plaats van deze behoeften te negeren en ons aan te passen aan wat er vanuit de maatschappij verwacht wordt, ‘hoe het hoort’.